Qué terá que ver o touciño coa velocidade? Pois… como todo é relativo, depende do prisma co que se mire e coa concordancia que o maxín de cada quen lle poida inspirar…
Aló polo século XIX os políticos e grandes empresarios americanos, lobbies ávidos de especulacións e enriquecemento compulsivo e galopante, orquestaron o que se deu en chamar “a conquista do oeste”, desprazando, oprimindo e masacrando a centos de minorías étnicas de amerindios, que se viron despoxados da terra, da lingua, da independencia e da cultura, soterrada para sempre baixo os camiños de ferro.
Pasou a ser a terra prometida para moitos miles de colonos, aleccionados coa promesa de facerse con terra barata na que se asentar e prosperar. A construción do ferrocarril (ferramenta indispensable para a explotación dos recursos mineiros, fixar e conquistar o territorio) e os consiguientes fortes militares para dar protección os colonos, foron atenazando as tribus de amerindios ata case lograr o exterminio de moitas delas ( o que non caía polas balas, as enfermidades europeas como a gripe ou a varíola encargábanse do resto, fortuita e intencionadamente tamén). As empresas do ferrocarril, posuidoras das terras o redor das estacións, comezaron a especular, enganando e falseando as virtudes da mesma, fomentando o efecto chamada sobre miles de colonos, charlatáns, quincalleiros, cazadores de fortuna, trampeiros, gambusinos (como non, a “febre do ouro” tamén foi un importante incentivo para moitos). As cidades fóronse desenvolvendo, abríronse casinos, bancos, salóns… e tiveron un efecto imán sobre buscavidas, foraxidos, maleantes, pendencieros etc. O descontrol, a mala vida, e a prostitución foron caldo de cultivo ideal para converter moitos destes lugares en “cidades sen lei”.
A sorte estaba botada sobre as tribus amerindias, o “cabalo de ferro” no seu imparable avance, chegou a contratar cuadrillas de cazadores (Buffalo Bill, foi un deles) para esquilmar as manadas de bisontes que tantos problemas lles ocasionaban, e o mesmo tempo acabar co medio de subsistencia destas tribus, reducindo así de forma indirecta a súa oposición enconada contra os atropelos que supuxo a construción desta infraestrutura.
“¿Quién puede comprar o vender el cielo, el calor de la tierra?”
(Resposta do xefe indio Noah Seattle da tribu Swamish, en contestación á proposta do presidente Franklim Pierce para mercarlle as súas terras).
Os amerindios, diezmados, humillados, co orgullo ferido de morte, barridos da súa casa pola forza (velaí un dos maiores desafiuzamentos da historia da humanidade, mostrando o seu lado máis cruel e despiadado), teñen que aceptar e acatar tratados e condicións ( Tratado de forte Laramie) incumplidas moitas veces, outras quedouse todo en papel mollado, nos que os EE.UU. cedíanlle en fideicomiso as chamadas “Reservas Nativo Americanas” (supoñen menos do 2% do territorio cando chegaron a ocupar o 97%) donde hoxe moitos dos descendentes malviven facendo “o indio” para os turistas, en casas baratas subsidiadas polo goberno, cadea perpetua da súa dependencia; con graves problemas de adiccións ao xogo, drogas, alcohol e como non, corrupción e depravación moral. (Si, tamén e verdade que os casinos, amparados polo vacío legal que rixe estas resevas, reportan uns importantes beneficios que na súa maior parte, remata na man dos lobbies empresariais que omnipresentemente acaban aparecendo e levando a tallada máis grande do pastel (“Reservatión Shopping”).
¿Qué venderon e amosaron a todo o mundo, do acontecido nesa época da historia americana?
Pois como non podía ser doutro xeito, en aras de exaltar a súa cruzada patriótica:
Déronnos a xustificación, a independencia, a bula pagada, a venda nos ollos, o unionismo, o honor, a prosperidade… a “liberdade iluminando o mundo”…
E para iso, non se escatimou en medios, xa no XIX, apareceron as primeiras novelas do oeste, ambientadas no “far west”, espectáculos como o “Wild West Show” protagonizado por Buffalo Bill, Toro Sentado, Caballo loco… no que se recreaba o salvaxe oeste, e que pasados os anos revolucionaría a industria cinematografica co Western plagado de heroes que encarnan o simbolismo e os valores máis patrióticos e en máis estima da época, á vez que se tachaba os amerindios de rudos, incontrolados, crueis, salvaxes, e posuidores de armas químicas …ufff perdón, eso foi noutro tempo.
Recordando algúns titulos como: “La Diligencia”, «Fort Apache”, “Río Bravo”, “Río Rojo”, “Río Lobo”, “Murieron con las botas puestas”, “Solo ante el peligro”, “Por un puñado de dólares” “El bueno el feo y el malo” “El tesoro de Sierra Madre”…
A cruda realidade foi que así termina a VIDA e comeza o sobrevivir.. para os pobos amerindios.
Hoxe no XXI, pouco e moito cambiaron as cousas, seguimos atenazados polas mans da cobiza, da prepotencia, da inmoralidade, do orgullo finxido, do desprezo pola ética e a falla de conciencia. Nós tamén temos o noso cabalo de ferro, a construción da Autoestrada A-76, que ameaza directamente o noso patrimonio, a nosa cultura, e sobre todo, unha paisaxe ligada a unha forma de vida ancestral.
Todo comeza hai uns anos cando uns chupatintas carroñeiros, aproveitándose da ilícita información privilexiada e actuando con premeditación e alevosía, ás costas dos veciños, empezan a especular coa chegada da autoestrada, subrepticiamente mércanse fincas e terreos susceptibles de “pelotazo urbanístico”. O resto xa o coñecemos: nula información e participación dos veciños e interesados, oscurantismo da administración, secretismo, imputacións … e para darlle lexitimidade, no 2008 encárgase a redacción do novo PXOM, dando validez xurídica e formal a moitos dos plans previstos (Polígono Industrial, previsión de vivenda nova cun aumento de 600/700, concentración de servizos e equipamentos, reducción dos núcleos rurais…)
Esta banda de Cuatreros, charlatáns vendedores de fume, trileiros da linguaxe, quixéronnos convencer e vender as vantaxes do seu Plan, voltando a carga e desfibrilando o tema da A-76 o citala no PXOM como unha infraestrutura positiva e crucial para o desenvolvemento residencial e industrial do concello. Exaltando e comparando o modelo construtivo en altura (tipo Benidorm) como o” ideal para o noso concello”. ¿Pero de onde saíron istes asalta camiños?, istes “canijo e tiñoso”, para enxendrar tamaña barbaridade mental propia das musas bosquianas!!!
Destinan 107 mil metros cadrados para edificar 249 vivendas. Quénes son os propietarios destas terras? Quén vai dar o pelotazo? Faranse algún día, ou será unha especulación Express de despacho, sen necesidade de mover unha morea de terra?
Cál e o futuro previsto para os pequenos núcleos rurais do concello? Quizáis convertélos en “Reservas Rurais”? Poderemos tamén facer o “indio” e vender o noso viño como” viño de Reserva” e destilar “auga de lume” cos toxos e cas silveiras???
Menos películas e máis feitos, as Ribeiras dos nosos ríos Miño, Sil e Bubal, non se venden por un puñado de dólares, non estamos sós ante o perigo, e aínda que a loita prevese enconada, e mailo enpecinamento do bo, o feo e o malo, seguiremos na trincheira, loitando ata “felar” cas botas postas se e preciso, e nunca deixaremos que expolien o tesouro da Ribeira Sacra.
P.D. Rostro Pálido: Se tes moita presa por acelerar a aprobación do Plan, as presas e a velocidade, non son boas compañeiras. Vas ter que frotar moooito touciño para que che entre máis paseniñamente sin tanta fricción e molestias.
Fdo: El Llanero Solitario.
Notas:
“canijo e tiñoso”: Persoaxes da serie animada “Érase una vez el hombre”.
Felar: Morrer (Barallete)
“A liberdade iluminando o mundo”. Título da Estatua da Liberdade.
“Reservation Shopping” Fenómeno consistente na compra de terras fóra das reservas para montar casinos fóra dos núcleos urbanos. Donde os empresarios consiguen unha parte dos beneficios a cambio de inversións, asistencia xurídica, relacións públicas cos lobbies …
Foto: Wikipedia
Non A-76 pola Ribeira Sacra 